بوعلی بوعلی باب سلامتی
مخمر آبجو چیست و چرا ارزشمند است
مخمر آبجو، نوعى قارچ تک سلولى است که مى تواند مواد قندى و هیدراتهاى کربن را تخمیر کند و در جریان تخمیر نشاسته حاصل مى شود.
مخمر آبجو یک منبع غنى و غلیظ از پروتئین درجه ۱ و انواع ویتامینهاىB است. علاوه بر این، منبع خوبى براى مواد معدنى، آهن و فسفر است. از نظر ارزش غذایى آنچنان قوى است که اغلب به عنوان مکمل رژیمهاى غذایى توصیه مى شود.
مخمر آبجو داراى موادى به شرح زیر است:
۱- مواد معدنى ۲- گلوسیدها ۳- لیپیدها ۴- نوکلئوآلبومینها ۵- پروتیدها ۶- گلوتانیون ۷- ویتامینها ۸- دیاستازها.
خواص درمانى مخمر آبجو:
مخمر آبجو در مصارف داخلى جهت رفع برخى عوارض جلدى مانند کورک، مخصوصا در مبتلایان به بیمارى قند، رفع جوشهاى صورت، گل مژه و غیره مورد استفاده قرار مى گیرد ولى نتایج حاصل از آن غیر ثابت است. مصرف مخمر آبجو موجب جلوگیرى از تخمیرات عفونى دستگاه هضم مى شود، از این جهت مى توان از آن براى رفع مسمومیتهاى خود بخود ناشى از عمل میکروبها در روده، سوء هضمها و ورم روده اطفال و غیره استفاده به عمل آورد.
در مورد خاصیت اخیر مخمر آبجو چنین اظهار نظر مى شود که این مخمر بر اثر انرژى زیادى که دارد، میکروبهاى روده را به روش فاگوسیتوز از بین مى برد یا ترشح مواد، موجبات مرگ آنها را فراهم مىسازد یا مواد مترشحه آن، اثر سموم میکروبى را زایل مى نماید که مجموعا موجب به وجود آمدن اثر مفید مخمر در دستگاه هضم مى شود.
مخمر آبجو در موارد گریپ، حصبه، ذات الریه، بیمارى قند (همراه با لولز و منگنز)، سل، سرطان، آبله، کم خونى، عوارض ناشى از فقدان ویتامینهاىB و غیره مورد استفاده قرار مى گیرد.
به صورت تنقیه در گاستروآنتریت حاد اطفال و همچنین در ورم روده همراه با ترشحات مخاطى بکار م ىرود.
از مخمر آبجو به عنوان پیشگیرى از بروز نرمى استخوان (لوورهایى که تحت اثر اشعه ماوراء بنفش قرار گرفته) مى توان استفاده به عمل آورد مخمر آبجو با دارا بودن ویتامینهاى مختلف، دیاستازها، مواد پروتیدى، املاح معدنى و غیره در ردیف یک غذاى کامل و بسیار مفید قرار دارد.
مقدار مصرف مخمر آبجو:
به همراه غذا یک تا دو عدد قرص مصرف شود
می توان تا روزی ۶ عدد قرص در روز مصرف شود
تهیه و تنظیم از تیم پژوهشی بوعلی باب سلامتی
boalii.ir
منبع:
– میر حیدر، حسین، غذا درمانى، ۴جلد، دفتر نشر فرهنگ اسلامى – تهران، چاپ: چهارم، ۱۳۸۶ ه.ش.
– نورانى، مصطفى، دائره المعارف بزرگ طب اسلامى (نورانى)، ۱۲جلد، ارمغان یوسف – قم، چاپ: اول، ۱۳۸۴ ه.ش.
– گیاهان دارویى، دکتر على زرگرى، ج ۳، ص ۴۲۷٫
– معارف گیاهى، ج ۴، ص ۲۴۴٫
